Toño Azpilcueta pasa os seus días entre o traballo, a súa familia e a súa gran paixón: a música criolla. Unha invitación para ir escoitar a un guitarrista descoñecido, Lalo Molfino, cambia a súa vida. Este personaxe enigmático e de gran talento confirma as súas intuicións: o seu amor polos valses, marineras, polcas e huainos peruanos ten unha razón máis aló do pracer de escoitalos.
Talvez o que ocorra é que a música criolla sexa, en realidade, non só un aceno de identidade de todo un país e expresión desa actitude tan peruana da huachafería («a maior contribución de Perú á cultural universal», segundo Toño Azpilcueta), senón algo moito máis importante: un elemento capaz de provocar unha revolución social, de derrubar prexuízos e barreiras raciais para unir ao país enteiro nun abrazo fraterno e mestizo. Nun país fracturado e arrasado pola violencia de Sendero Luminoso, a música podería ser aquilo que lembre a todos os que conforman a sociedade que, por enriba de calquera outra cousa, son irmáns e compatriotas. E nisto, é posible que o virtuosismo da guitarra de Lalo Molfino teña moito que ver.
Toño Azpilcueta decide investigar máis sobre Molfino, viaxar ao seu lugar de orixe, coñecer a este personaxe esquivo, saber da súa historia, da súa familia e amores, de como chegou a converterse nun guitarrista tan excelso. E proponse tamén escribir un libro onde contar a historia da música criolla e desenvolver esa idea que inoculou na súa mente o descubrimento deste músico extraordinario. A ficción e o ensaio mestúranse así, de forma maxistral, nesta novela na que o premio nobel peruano volve sobre un tema que o obsesiona desde hai anos: as utopías. Iso é o que persegue Toño Azpilcueta en última instancia: a utopía de xerar, a través da arte, unha idea de país.