Na fosa común de Pernafeites, en Miravet (Tarragona), xacen un centenar de soldados republicanos. Sobre os seus cadáveres brotaron débiles as cerdeiras, coma se —a pesar de todo— a vida e a beleza quixesen pasar páxina; pero o payés que traballaba a terra decidiu, co seu xesto —os versos cóntannolo—, que gañase a memoria. Esta vontade compártea Mario Obreiro, unha das voces máis rotundas da nova poesía española, escribindo que «os ollos espidos queren plantar cereixas sobre a morte». Cereixas sobre a morte recolle un poema de memoria histórica e un poema de linguas—eúscaro, asturianu, castelán, catalán e galego—, construído desde as imaxes que se escriben e desde as imaxes —acuarelas e colaxes— que se pintan. Diciámolo: morte e vida, beleza e reparación; versos para o futuro sobre o compromiso da linguaxe e as posibilidades da poesía para mirar —e pensar— a realidade e a orixe.

Texto en eúscaro, asturianu, castelán, catalán e galego