Vivimos nunha cultura que tende a tematizar os corpos do desexo e a ignorar os corpos dos coidados. Que nos repite que temos a responsabilidade de preservar os nosos corpos mais que estigmatiza aos que non poden valerse por si mesmos. Coidar dos outros ou dun mesmo é considerado un traballo improdutivo e, porén, é o máis importante e necesario. Todo o demáis depende diso: o sistema social, eonómico e político, que trata á poboación como unha fonte de enerxía renovábel, necesita do noso compromiso coa saúde para garantir o seu funcionamento.